Mirjam Foekema

Als je een nieuw boek over het wel en wee op een ziekenhuis afdeling uitbrengt en dan de voorzitter van de raad van bestuur vraagt om het voorwoord te schrijven…
Dan kom je automatisch ook bij buro communicatie (THX Jasja!) van het ziekenhuis uit. Al snel is de vraag gerezen: ‘Wil je een journalist van het AD te woord staan?’ Dat is wel hele mooi publiciteit voor de ouderzorg in het ziekenhuis! Natuurlijk doe ik dat.

Na een leuk interview heeft Cock Rijneveen (Journalist) er een prachtig verhaal van gemaakt. Ik vond hem eerst in het regionale deel (Voorne-Putten) van de fysieke krant van het AD. Later bleek hij ook in het regionale deel (Rotterdam) te zijn geplaatst. Van diverse kanten komen reactie. De  ene helft over het artikel zelf de andere helft over de prachtige bijgevoegde foto (Frank de Roo, fotograaf AD)

Van de uitgave in de fysieke krant wist ik. Maar ook superleuk om hem vervolgens online te zien komen. 

Superleuk extraatje  bij het uitgeven van mijn boek.

Vandaag was ik te gast bij het ‘open huis’ van de ontmoetingskerk in Dordrecht. Het bleek te gaan om een tweewekelijkse koffieochtend voor ouderen, bij navraag bijna allemaal mensen tussen de 70 en 96 jaar. Ze hadden mij gevraagd om iets te komen vertellen over de ouderenzorg. Een ochtend waarop ik ouderen ga vertellen waarom juist zij, absoluut de leukste doelgroep zijn om mee te werken… best lastig dacht ik. Al snel verdween die gedachte. Ik vertel tenslotte mijn passie aan mijn passie, nou dat moet niet zo moeilijk zijn!

Ik heb hen meegenomen door mijn zorgcarrière heen door middel van de verhalen uit mijn pareltjes boeken (Pareltjes uit de ouderenzorg en Pareltjes van de Geriatrische Trauma Unit). Dus vanaf het moment dat mijn sprookje begon… als 17-jarig zeer verlegen meisje zonder enige ervaring in het verzorgen van anderen. Tot aan de recente verhalen vanuit het ziekenhuis. Van kwaliteit van leven naar goede medische zorg. Van ondeugende grapjes die ik heb uitgehaald, maar ook grapjes die ik moest incasseren. Onderwerpen die belangrijk zijn, maar ook dingen die gewoon leuk zijn om te vertellen.

Eigenlijk allemaal met een doel om hen te laten zien dat er iemand is die zich hard maakt voor goede op hen persoonlijk afgestemde zorg. Om nieuwe jonge collega’s enthousiast te maken voor de ouderzorg. De ouderzorg heeft een saai en stoffig imago, maar ouderen zijn alles behalve saai en stoffig. Dit vinden zij zelf overigens ook! Ze zijn vooral heel mooi en boeiend.

En goede zorg begin met oprecht aandacht voor hen, het echt contact maken met hen en het samen plezier maken.

Na met diverse mensen tussendoor gesproken te hebben, denk ik dat zij misschien juist wel dé oplossing van de toekomst van de ouderenzorg zijn! Misschien moeten we eens meer met hen praten. Ze hebben hier echt hele goede ideeën.

Een bezoekster vertelde dat een hofje, waarbij ouderen allemaal een beetje bij elkaar in buurt wonen, zo gek nog niet is. ‘Ik vind strijken leuk, de buurvrouw misschien niet. Dan brengt ze haar strijk bij. Misschien wil zij dan een keertje mijn ramen lappen.’ Een andere bezoekster gaf eigenlijk hetzelfde idee met een soortgelijk voorbeeld: ‘Mijn buurman kan misschien mijn tuintje bijhouden, dan kan ik misschien een maaltje extra koken.’ Naast dat ik het een geweldig idee vond, zie ik het ook helemaal voor mij. Met haar pannetje gevuld met een prakkie door de voortuin naar de buurman… Een gedeelde conclusie was wel dat wonen in zo’n hofje ook goed was tegen eenzaamheid, je waait dan gemakkelijker even aan voor een praatje. En als er wat is is er altijd wel iemand die kan helpen.

Zó kunnen ouderen dus langer thuis blijven wonen!

Lieve mensen van het Open Huis,
Dank voor jullie gastvrijheid, jullie luisterend oor en jullie mooie verhalen.
Dank voor jullie geschenk, jullie lieve woorden en jullie voor mij zeer waardevol applaus!

Op 1 maart 2023 kwam mijn derde boek ‘Pareltje van de Geriatrische Trauma Unit’ uit. Dit viel samen met het vijf jarige bestaan van deze Geriatrische Trauma Unit. De zorg staat voor grote uitdagingen, dit is voor deze afdeling niet anders. Maar ik ben wel trots op iedereen die de afgelopen vijf jaar geprobeerd heeft goede passende zorg te leveren aan deze kwetsbare patiëntengroep. Deze inzet maakte deze afdeling tot een succes!

Mijn eerste boek heb ik mogen uitreiken aan Marjolein Tasche (voorzitter raad van bestuur Franciscus Gasthuis & Vlietland) Een bijzonder moment voor mij. Daarna hebben we met patiënten en collega’s onder het genot van een gebak ook het vijf jarige bestaan klein gevierd.

Lieve collega’s en patiënten bedankt voor het bijwonen van mijn eerste boekuitgifte van Pareltjes van de Geriatrische Trauma Unit. Dit maakte het uitgeven van mijn derde boek helemaal af!

Foto: Franciscus Gasthuis & Vlietland

#geriatrieverpleegkundige #kwetsbareouderen #passie #boeken #schrijven#GTU #dementie #ziekenhuis #pareltje

Lieve Suzanne,

Ik heb je jaren geleden leren kennen als een prachtige persoonlijkheid, een mooi mens met een gouden hart en een bijzonder assertieve babbel. Een vrouw die alles voor zichzelf goed, en zelfstandig, probeerde te regelen en zich zeker niet met een of andere smoes weg liet sturen. Dat ging zelfs zo ver dat je met je scootmobiel de ingang van een kantoor blokkeerde, net zo lang tot je je zin kreeg. Deze actie was niet voor jezelf, maar voor ons, de zorgprofessionals. Simpelweg omdat je vond dat ons onrecht werd aangedaan.

Menigeen zag jou als een ‘zeer eigenzinnig en stronteigenwijs’ persoon; jij en ik daarentegen hadden direct vanaf het begin een bijzondere klik.  Jouw eigenwijsheid werd door velen, zorgverleners én medebewoners, niet begrepen en leidde weleens tot botsingen. Je kon je mateloos storen aan mensen die het ‘basisprincipe van eigen regie’ niet wilden begrijpen. En vooral aan mensen die liepen te zeuren dat ze iets niet meer konden. Hard werken aan vooruitgang, want met zeuren bereik je niet, was jouw opvatting!

En juist deze eigenwijsheid maakte jou tot wie je was: een bijzonder en sterke vrouw! Deze eigenwijsheid bracht jou namelijk, na heel hard werken, je mobiliteit terug, ondanks dat je op zeer jonge leeftijd een CVA had doorgemaakt.  Deze eigenwijsheid, waar iedereen over struikelde, bracht je na een intensief revalidatietraject jouw zelfstandigheid terug.  Maar ook stond deze zelfde eigenwijsheid soms jezelf in de weg en ontstond daardoor wat frustratie. Wat ik overigens heel goed begreep! Je hebt mij geleerd dat zelfstandigheid niet zo vanzelfsprekend is als dat iedereen denkt. Voor behoud van zelfstandigheid moet je niet zeuren, maar gewoon heel hard werken.

Probeer je maar eens aan te kleden terwijl je aan een zijde verlamd bent. Nu zal een ruim zittend T-shirt nog wel lukken, maar probeer het eens met een bh met sluitingen aan de achterzijde…. Of probeer eens deodorant onder je oksel te doen, aan beide zijden… Of aangepaste schoenen aan te trekken, waarbij de hals tot net onder de knie zit…  Om dit alles goed voor elkaar te krijgen is een enorm aanpassend vermogen nodig. Niets, wat dagelijks zoal voorbij komt, gaat meer op de normale manier.  Verpleegtechnische handelingen, denk aan katheteriseren, waar menig zorgprofessional twee handen of een extra collega bij nodig heeft, deed jij gewoon zelf… met één hand. Bij alles wat je deed was aanpassing nodig. En jij had dit vermogen! Jij was heel creatief in het bedenken van oplossingen. Oplossingen waar niemand aan dacht, maar voor jou super werkte.

Als zorgprofessional wilde ik je heel graag helpen, maar jij gaf aan dat ik mijn handen op mijn rug moest houden en jou zelf moest laten tobben. Niet om het mij gemakkelijk te maken, maar juist om jou je zelfstandigheid te laten behouden. Tot het laatste moment vond ik dat lastig; ik gunde je een gemakkelijke opstart van de dag, zodat je je energie, die je nu voor ADL-zorg gebruikte, kon gebruiken om andere leuke dingen te doen. Echter was de keuze, waar jij je energie voor wilde gebruiken, niet aan mij, maar aan jouzelf. Dat is jouw regie.

Onze klik, mijn wil om van jou te leren, en vooral jouw geduld met mij, maakte onze zorgrelatie een pareltje. Gelukkig hebben we deze zorgrelatie kunnen vereeuwigen met een mooie fotoshoot. Een fotoshoot van onze handen, die uiteindelijk geleid hebben tot de voorkant van het eerste en het tweede ‘pareltjes’-boek, én zelfs al voor het ‘nog te schrijven’-boek.

Suzanne, dank voor alle wijze levenslessen!

Ik zal je gedurende de rest van mijn zorgcarrière met me mee dragen, en je vooral nooit meer vergeten!

Rust zacht

Liefs Mirjam

Dag in, dag uit wordt er door verplegend personeel met veel passie gezorgd voor de zeer kwetsbare ouderen; vaak na een flinke valpartij. Bij een ontstane breuk is er specialistische zorg nodig die geleverd wordt binnen een ziekenhuissetting.

In de huidige tijd staat de ziekenhuiszorg in het algemeen onder grote druk. Restanten van het coronatijdperk, bezuinigingen, reorganisaties en personeelstekorten maken het werken in dit vakgebied niet altijd even gemakkelijk. Door alle negatieve publiciteit lijken we soms te vergeten hoe mooi het vak eigenlijk is.

In dit boek staan genoeg redenen om wél te kiezen voor ‘werken met kwetsbare ouderen binnen een ziekenhuissetting’.
Mooie persoonlijkheden, lieve patiënten, meelevende en bezorgde familieleden, gezellige anekdotes, leuke verhalen, fijne herinneringen, bijzondere gesprekken, maar hier en daar ook een intense en emotionele gebeurtenis.

De meeste van deze verhalen spelen zich af op de Geriatrische Trauma Unit van het Franciscus Gasthuis in Rotterdam. Het is een interactie tussen mij, als verpleegkundige, en de patiënt.
Mooie verhalen die anders nooit naar buiten zouden komen. Deze bijzondere verhalen wil ik graag met u delen.

 Na grondige inspectie van de proefdruk waarbij de laatste kleine dingetjes gecorrigeerd werden, heb ik  ook een grote bestelling gedaan.

Op 27 februari kwam er een grote vrachtwagen in de straat met een supervriendelijke enthousiaste chauffeur die maar al te goed wist wat hij kwam brengen.

Mijn boekenvoorraad!

Op de pallet stonden 9 dozen vol boeken met een totaal gewicht van zo’n 109 kg (!) Het eindresultaat is werkelijk prachtig! Op 1 maart gaat hij officieel in de verkoop.

Vandaag, precies acht jaar geleden begon ik met het uitwerken van mijn idee, een boek. Een boek waarbij ik de buitenwereld wil uitleggen wat dementie met je persoonlijkheid doet, maar ook wat er zo ongemerkt achter de voordeur gebeurd en wat voor leed dit voor naasten geeft.

Een boek wat uiteindelijk tot stand is gekomen door middel van een nauwe samenwerking met de familie van de hoofdpersoon, Roy. De weg van het schrijven van dit boek was eigenlijk net zo bijzonder als het uiteindelijke boek zelf. Al snel na ‘Van persoonlijkheid naar dementie.’ ontstond het idee om de mooie verhalen uit de zorg op te schrijven en te bundelen tot een verhalenbundel.

Want eenmaal een boek geschreven, smaakt dit naar meer!

Dit resulteerde in een boek over de zorgmomenten als bejaardenverzorgende uit mijn verzorgings- en verpleeghuistijd. Het betreft een wandeling door de tijd qua zorgvisie maar ook een wandeling door mijn persoonlijk groei als zorgmedewerker. De titel ‘Pareltjes uit de ouderzorg’ behoeft dan ook geen verder uitleg en spreekt voor zichzelf.

Daar de verhalen door u, lezer, zeer werd gewaardeerd ben ik doorgegaan met het opschrijven van mooie verhalen, ook toen ik overgestapt ben naar het ziekenhuis. Andere setting, zelfde doelgroep, dus ook mooie verhalen van echte contactmomenten. Na vier jaar verzamelen van verhalen zal op 1 maart a.s. zal mijn nieuwe verhalenbundel uitkomen: ‘Pareltjes van de Geriatrische Trauma Unit.’ (van de GTU)

Een mooi compliment als er dan drie van mijn verhalen worden opgenomen in de verhalenbundel van Vilans, naar aanleiding van de verhalenwedstrijd ‘geluksmomenten’.

Met schrijven bereik je een geïnteresseerde doelgroep m.n. zorgpersoneel en mantelzorgers. Ik probeer laagdrempelig te schrijven zodat ook overige geïnteresseerden de verhalen goed kunnen lezen. Deze laagdrempeligheid neem ik met trots mee in mijn werk als redacteur van het vakblad Denkbeeld. Inhoudelijk probeer ik weer te geven wat voor invloed een ziekenhuisopname heeft op mensen met dementie. 

Een mooie terugblik naar afgelopen acht jaar. En… dit smaakt naar meer

Wat ga ik dan doen in de toekomst?

Het ontstaan van de mooie verhalen vanaf de GTU vonden deels plaats in de coronatijd. Corona gerelateerde verhalen vond ik niet passen in mijn pareltjes-boek. Ik zal deze binnenkort los uitbrengen. Het betreft een verhalenbundel zoals ik de coronatijd heb beleefd. Deels zakelijk als verpleegkundige, deels privé. (Werktitel: Dagboek uit coronatijd)

Inmiddels ben ik gestart met de opzet van een boek zoals die van mijn eerste boek over Roy. Het onderwerp deze keer is agressie in de zorg. Ik zal proberen het verhaal van zo veel mogelijk kanten te belichten waardoor er begrip is voor het handelen van deze betrokken personen. (werktitel: Agressie in de zorg)

Ik zal een vervolg schrijven op de pareltjes-boeken vanuit mijn nieuwe functie als geriatrie verpleegkundige op de poli geriatrie. Hierbij zal ik de komende jaren mooie verhalen verzamelen. (Pareltjes vanuit de spreekkamer)

Tot slot ga ik op zoek naar hoe ik ‘Van persoonlijkheid naar dementie’ kan gaan omzetten aan een Ebook.

Op naar de volgende acht jaar…

Wat was het een leuk congres! Wat was het een mooie dag!
Het werd voor mij een dag met een gouden randje.
Hoe creëer je geluksmomenten voor mensen met dementie?

Op deze dag was ik persoonlijk op zoek naar hoe ik deze geluksmomenten in het ziekenhuis kan creëren. Oudere patiënten liggen maar heel kort bij mij op de afdeling. Als ze binnen komen hebben ze voor mij een blanco voorgeschiedenis. Ik weet echt heel weinig van hen. Dat deze mensen in het ziekenhuis moeten liggen, omdat ze iets gebroken hebben, is al niet fijn. Hoe ga ik er dan toch voor zorgen dat hun verblijf toch een soort van prettig is?

Ik heb echt genoten van de sprekers: Jan van der Hammen, Teun Toebes, Frans Hoogeveen en Marcellino Borgers. Zij hebben mooie verhalen verteld, ieder creëren ze geluksmomenten op hun eigen manier. Zeer inspirerend!

Er was een grote groep belangstellenden in de zaal.
Op de vraag: ‘Wie werkt er in de thuiszorg?’ Gingen er vele vingers omhoog. Op de vraag: ‘Wie werkt er in het verpleeghuis?’ Gingen er ook vele vingers omhoog.
Op de vraag: ‘Wie werkt er in het ziekenhuis?’ Ging er slecht een vinger omhoog, de mijne.
Ik bedacht direct: ‘Oei, er is nog een hoop werk te doen! Deze congressen zijn zeker ook heel leuk voor mijn ziekenhuiscollega’s! Oudere mensen, al dan niet met dementie, verblijven ook zeker met grote regelmaat in het ziekenhuis.’

Al denkend aan alle mogelijkheden om het bovenstaande vorm te geven pak ik mijn lunch bij elkaar. (Supergoed verzorgd door Postellion Hotel Bunnik)
Ik ga ergens aan een tafeltje zitten en al snel heb ik een tafelmaatje, Frans Hoogeveen. Ooit lang geleden ben ik in de zorg begonnen in het verpleeghuis waar Frans Hoogeveen ook werkzaam was. Superleuk om even de herinneringen uit die tijd weer even naar boven te halen.

Al gauw gaat het gesprek over mijn enige aanwezigheid als ziekenhuisverpleegkundige op dit congres. Ik vertel hem vol enthousiasme over de Geriatrische Trauma Unit waar ik nu werkzaam ben. Dit resulteerde in een afspraak voor een bezoekje op de afdeling. We wisselen visitekaartjes uit. Frans: ‘Je schrijft ook?’ Ik: ‘Jazeker.’ Dhr Hoogeveen is hoofdredacteur van het blad Denkbeeld, een vakblad over dementie.

En dat komt er een vraag die ik niet had verwacht.
‘Zou je het leuk vinden om voor het blad Denkbeeld te schrijven?’
‘Oh jazeker! Dat zou ik leuk vinden.’ hoor ik mijzelf rustig zeggen.
Ik dacht echter heel enthousiast: ‘JAAAA JAAAA tuurlijk wil ik dat! Heel graag zelfs. SUPERGAAF!’
Whow! Op het congres ‘Geluksmomenten voor mensen met dementie’ ontstaat er een heel bijzonder persoonlijk geluksmomentje.

Inmiddels heeft er een bezoekje op de afdeling plaatsgevonden. Dit was tevens een gesprek over mijn bijdrage in het blad Denkbeeld. Vele ideeën over onderwerpen zijn inmiddels ontstaan. Ik ga binnenkort aan de slag met een eerste artikel. Wat een mooie start van het nieuwe jaar. Ik vind het heel spannend, maar echt zo leuk!