Mirjam Foekema

Vandaag, precies acht jaar geleden begon ik met het uitwerken van mijn idee, een boek. Een boek waarbij ik de buitenwereld wil uitleggen wat dementie met je persoonlijkheid doet, maar ook wat er zo ongemerkt achter de voordeur gebeurd en wat voor leed dit voor naasten geeft.

Een boek wat uiteindelijk tot stand is gekomen door middel van een nauwe samenwerking met de familie van de hoofdpersoon, Roy. De weg van het schrijven van dit boek was eigenlijk net zo bijzonder als het uiteindelijke boek zelf. Al snel na ‘Van persoonlijkheid naar dementie.’ ontstond het idee om de mooie verhalen uit de zorg op te schrijven en te bundelen tot een verhalenbundel.

Want eenmaal een boek geschreven, smaakt dit naar meer!

Dit resulteerde in een boek over de zorgmomenten als bejaardenverzorgende uit mijn verzorgings- en verpleeghuistijd. Het betreft een wandeling door de tijd qua zorgvisie maar ook een wandeling door mijn persoonlijk groei als zorgmedewerker. De titel ‘Pareltjes uit de ouderzorg’ behoeft dan ook geen verder uitleg en spreekt voor zichzelf.

Daar de verhalen door u, lezer, zeer werd gewaardeerd ben ik doorgegaan met het opschrijven van mooie verhalen, ook toen ik overgestapt ben naar het ziekenhuis. Andere setting, zelfde doelgroep, dus ook mooie verhalen van echte contactmomenten. Na vier jaar verzamelen van verhalen zal op 1 maart a.s. zal mijn nieuwe verhalenbundel uitkomen: ‘Pareltjes van de Geriatrische Trauma Unit.’ (van de GTU)

Een mooi compliment als er dan drie van mijn verhalen worden opgenomen in de verhalenbundel van Vilans, naar aanleiding van de verhalenwedstrijd ‘geluksmomenten’.

Met schrijven bereik je een geïnteresseerde doelgroep m.n. zorgpersoneel en mantelzorgers. Ik probeer laagdrempelig te schrijven zodat ook overige geïnteresseerden de verhalen goed kunnen lezen. Deze laagdrempeligheid neem ik met trots mee in mijn werk als redacteur van het vakblad Denkbeeld. Inhoudelijk probeer ik weer te geven wat voor invloed een ziekenhuisopname heeft op mensen met dementie. 

Een mooie terugblik naar afgelopen acht jaar. En… dit smaakt naar meer

Wat ga ik dan doen in de toekomst?

Het ontstaan van de mooie verhalen vanaf de GTU vonden deels plaats in de coronatijd. Corona gerelateerde verhalen vond ik niet passen in mijn pareltjes-boek. Ik zal deze binnenkort los uitbrengen. Het betreft een verhalenbundel zoals ik de coronatijd heb beleefd. Deels zakelijk als verpleegkundige, deels privé. (Werktitel: Dagboek uit coronatijd)

Inmiddels ben ik gestart met de opzet van een boek zoals die van mijn eerste boek over Roy. Het onderwerp deze keer is agressie in de zorg. Ik zal proberen het verhaal van zo veel mogelijk kanten te belichten waardoor er begrip is voor het handelen van deze betrokken personen. (werktitel: Agressie in de zorg)

Ik zal een vervolg schrijven op de pareltjes-boeken vanuit mijn nieuwe functie als geriatrie verpleegkundige op de poli geriatrie. Hierbij zal ik de komende jaren mooie verhalen verzamelen. (Pareltjes vanuit de spreekkamer)

Tot slot ga ik op zoek naar hoe ik ‘Van persoonlijkheid naar dementie’ kan gaan omzetten aan een Ebook.

Op naar de volgende acht jaar…

Wat was het een leuk congres! Wat was het een mooie dag!
Het werd voor mij een dag met een gouden randje.
Hoe creëer je geluksmomenten voor mensen met dementie?

Op deze dag was ik persoonlijk op zoek naar hoe ik deze geluksmomenten in het ziekenhuis kan creëren. Oudere patiënten liggen maar heel kort bij mij op de afdeling. Als ze binnen komen hebben ze voor mij een blanco voorgeschiedenis. Ik weet echt heel weinig van hen. Dat deze mensen in het ziekenhuis moeten liggen, omdat ze iets gebroken hebben, is al niet fijn. Hoe ga ik er dan toch voor zorgen dat hun verblijf toch een soort van prettig is?

Ik heb echt genoten van de sprekers: Jan van der Hammen, Teun Toebes, Frans Hoogeveen en Marcellino Borgers. Zij hebben mooie verhalen verteld, ieder creëren ze geluksmomenten op hun eigen manier. Zeer inspirerend!

Er was een grote groep belangstellenden in de zaal.
Op de vraag: ‘Wie werkt er in de thuiszorg?’ Gingen er vele vingers omhoog. Op de vraag: ‘Wie werkt er in het verpleeghuis?’ Gingen er ook vele vingers omhoog.
Op de vraag: ‘Wie werkt er in het ziekenhuis?’ Ging er slecht een vinger omhoog, de mijne.
Ik bedacht direct: ‘Oei, er is nog een hoop werk te doen! Deze congressen zijn zeker ook heel leuk voor mijn ziekenhuiscollega’s! Oudere mensen, al dan niet met dementie, verblijven ook zeker met grote regelmaat in het ziekenhuis.’

Al denkend aan alle mogelijkheden om het bovenstaande vorm te geven pak ik mijn lunch bij elkaar. (Supergoed verzorgd door Postellion Hotel Bunnik)
Ik ga ergens aan een tafeltje zitten en al snel heb ik een tafelmaatje, Frans Hoogeveen. Ooit lang geleden ben ik in de zorg begonnen in het verpleeghuis waar Frans Hoogeveen ook werkzaam was. Superleuk om even de herinneringen uit die tijd weer even naar boven te halen.

Al gauw gaat het gesprek over mijn enige aanwezigheid als ziekenhuisverpleegkundige op dit congres. Ik vertel hem vol enthousiasme over de Geriatrische Trauma Unit waar ik nu werkzaam ben. Dit resulteerde in een afspraak voor een bezoekje op de afdeling. We wisselen visitekaartjes uit. Frans: ‘Je schrijft ook?’ Ik: ‘Jazeker.’ Dhr Hoogeveen is hoofdredacteur van het blad Denkbeeld, een vakblad over dementie.

En dat komt er een vraag die ik niet had verwacht.
‘Zou je het leuk vinden om voor het blad Denkbeeld te schrijven?’
‘Oh jazeker! Dat zou ik leuk vinden.’ hoor ik mijzelf rustig zeggen.
Ik dacht echter heel enthousiast: ‘JAAAA JAAAA tuurlijk wil ik dat! Heel graag zelfs. SUPERGAAF!’
Whow! Op het congres ‘Geluksmomenten voor mensen met dementie’ ontstaat er een heel bijzonder persoonlijk geluksmomentje.

Inmiddels heeft er een bezoekje op de afdeling plaatsgevonden. Dit was tevens een gesprek over mijn bijdrage in het blad Denkbeeld. Vele ideeën over onderwerpen zijn inmiddels ontstaan. Ik ga binnenkort aan de slag met een eerste artikel. Wat een mooie start van het nieuwe jaar. Ik vind het heel spannend, maar echt zo leuk!

Trots! Mijn boek ‘Van persoonlijkheid naar dementie’ gevonden in de bibliotheek naast Hugo Borst en Sarah Blom.

Vilans organiseerde enige tijd geleden de verhalenwedstrijd om goede voorbeelden te verzamelen van persoonsgerichte zorg.

Natuurlijk laat ik de kans om mooie verhalen te delen niet aan mijn neus voorbij gaan! Ik heb mijn verhalen goed bekeken en daarin drie mooie momenten uitgezocht.
Eigenlijk hebben al mijn ingezonden verhalen dezelfde kern en dat is persoonlijke aandacht voor de oudere mens.

Bij de ene oudere is dit het investeren in communicatie en het juiste taalgebruik, gebarentaal (Geluksmoment 1).
Bij de andere oudere is het inleven van verpleegkundige naar bewoonster die uiteindelijk tot een heel bijzonder gesprek leidt. (Geluksmoment 2)
Bij een derde oudere leidt het gebruik van humor zelfs tot een koninklijk tintje. (Geluksmoment 3)
Deze verhalen zijn na te lezen in mijn boek ‘Pareltjes uit de ouderenzorg’ en op deze website onder het tabblad ‘mooie verhalen’.

Vandaag kreeg ik de Vilans verhalenbundel door de brievenbus. Voor mij persoonlijk een geluksmomentje! Alle drie de verhalen zijn in de deze bundel opgenomen.

Vilans, dank jullie wel!

Ook dit jaren waren er weer veel nominaties van boeken binnengekomen. Mijn boek ‘Pareltjes uit de ouderenzorg’ is met 22 andere boeken geslecteerd voor de longlist 2019 voor the Indie Awards in de categorie Non-Fictie.

The Indie Awards zijn in het leven geroepen om het harde werken van indie-auteurs (auteurs die niet aangesloten zijn bij een uitgeverij) te belonen en ze in het zonnetje te zetten.

The Indie Awards bestaan uit juryprijzen voor het beste boek, meest verrassende plottwist, memorabele personage.

Maar ook uit publieksprijzen: beste boek, meest leerzame boek, leukste kinderboek, beste redacteur en beste coverontwerp.

Uiteindelijk is de keus voor de shortlist van 2019 niet op mijn boek gevallen. Via deze weg wil ik iedereen die heeft gestemd in Februari bedanken voor hun steun.

Het was super spannend, maar wel heel gaaf om mijn boek te kunnen overhandigen aan onze burgemeester Soort van Ooosten en de wethouder Leon Soeterboek.
Ik heb mijn verhaal over het ‘mooiste vak van de wereld’ kunnen overbrengen.

Dag in, dag uit wordt er door verzorgend en verplegend personeel met veel passie voor onze ouderen gezorgd. Soms gebeurt dit in hun eigen woonomgeving, soms in een instelling zoals het verzorgingshuis, verpleeghuis of woonzorgcentrum.

In de huidige tijd staat de ouderenzorg onder grote druk. Bezuinigingen, reorganisaties en personeelstekorten maken het werken in dit vakgebied niet altijd gemakkelijk. Door alle negatieve publiciteit lijken we soms te vergeten hoe mooi het vak eigenlijk is.

Mooie persoonlijkheden, lieve bewoners, meelevende familieleden, gezellige anekdotes, leuke verhalen, fijne herinneringen, bijzondere gesprekken maar zeker ook hier en daar een kritische noot. In dit boek staan genoeg redenen om te kiezen voor ‘werken in de ouderenzorg’.

De meeste van deze verhalen vinden plaats in de woning van een bewoner. Het is een interactie tussen verzorgend personeel en de bewoners. Mooie verhalen die eigenlijk nooit naar buiten komen. Dit zijn dan ook deze verhalen die ik graag met bewoners, familieleden en mantelzorgers wil delen.

Gisteren hebben we de banner opgehaald.
Hij is weer supergaaf geworden!
Ik ben er erg blij mee.
Ontwerp van Richard
Gemaakt door DIGITALLI.NL

Dit keer heb ik mijn boek ‘Pareltjes uit de ouderenzorg’ proef laten lezen. Hierbij heb ik een mooie recensie mogen ontvangen:

Pareltjes uit de ouderenzorg. Een hele toepasselijke naam voor dit boek! Een parel: Soms dof (de verdrietige kant), maar meestal met veel glans (de zeer mooie kant).
En wat een prachtige verhalen! ‘Gewoon’ dagelijks werk, maar wat zo enorm mooi verwoord en heerlijk leesbaar geschreven is, dat je iedere start van een verhaal weer popelt om te lezen wat de zuster (de auteur zelf) weer weet te maken van bijvoorbeeld een ‘simpel’ wasbeurtje. Het lijkt zelfs of je een beetje meeloopt met haar. En als ik dan lees dat er een glimlach bij zo’n bewoner/bewoonster verschijnt, dan maakt mij dat ook blij en verschijnt ook bij mij een glimlach. Maar soms rolde er ook een traan bij me. Zo mooi verwoord, zo mooi op papier gezet, maar zo zielig of verdrietig.
Diep respect voor de auteur als verpleegkundige: Wat weet jij van je baan iets bijzonders te maken! En dat eigenlijk met zo weinig: Aandacht en liefde voor je medemens!
Voor de auteur als schrijfster: Chapeau! Net als het vorige boek (Van persoonlijkheid naar dementie) wederom een zeer bijzonder boek!
#buiging Er is altijd zoveel commentaar op (ouderen)zorg, daarom zou iedereen dit boek eens moeten lezen! Het maakt duidelijk dat een verhaal echt meerdere kanten heeft!

Lizzy