Mijn bezoekje aan de lokale supermarkt nam vandaag een bijzondere wending.
Als ik mij in de hoek van de zuivel en sap bevind, voel ik een hand die mijn arm vast pakt. Een lieve, op leeftijd klinkende, stem vraag: ‘Kunt u mij misschien helpen?’
Ik kijk naar mijn arm en zie dat het een klein zeer gerimpeld handje is. Als ik iets verder kijk, kijk ik in de ogen van een hele kleine oudere dame. Ik schat haar toch wel ver in de 90 jaar.
‘Ik heb een fles tomatensap nodig.’ En ze wijst naar de bovenste plank. Ik schiet in de lach. ‘Dat is mij nog nooit overkomen! En dat vraagt u aan mij? Meestal moet ik zelf om hulp vragen!’ We moeten samen erg lachen.
Ik geloof nooit dat deze dame, in licht voorovergebogen toestand, boven de 1.20m uitkwam. Zij vraagt mij, met mijn 1.55m , om een fles tomatensap van uitgerekend de bovenste plank te pakken.
‘Ik ga het wel voor u proberen.’ Heel oplettend had de dame al een alternatief gevonden. ‘Kijk als het u niet lukt, kunnen we die hele grote meneer nog vragen.’ Dat was inderdaad een grote meneer van zo’n 1.95m. Meer het formaat wat ikzelf altijd vraag….
Gelukkig stond de fles tomatensap vooraan op de bovenste plank en lukt het mij deze te pakken. Dankbaar pakte de oudere dame met twee handen de grote fles aan. ‘Nou nou u bent groter dan u dacht!’ zei zij lachend.
Mijn dag kan niet meer stuk.
