Lieve Suzanne,
Ik heb je jaren geleden leren kennen als een prachtige persoonlijkheid, een mooi mens met een gouden hart en een bijzonder assertieve babbel. Een vrouw die alles voor zichzelf goed, en zelfstandig, probeerde te regelen en zich zeker niet met een of andere smoes weg liet sturen. Dat ging zelfs zo ver dat je met je scootmobiel de ingang van een kantoor blokkeerde, net zo lang tot je je zin kreeg. Deze actie was niet voor jezelf, maar voor ons, de zorgprofessionals. Simpelweg omdat je vond dat ons onrecht werd aangedaan.
Menigeen zag jou als een ‘zeer eigenzinnig en stronteigenwijs’ persoon; jij en ik daarentegen hadden direct vanaf het begin een bijzondere klik. Jouw eigenwijsheid werd door velen, zorgverleners én medebewoners, niet begrepen en leidde weleens tot botsingen. Je kon je mateloos storen aan mensen die het ‘basisprincipe van eigen regie’ niet wilden begrijpen. En vooral aan mensen die liepen te zeuren dat ze iets niet meer konden. Hard werken aan vooruitgang, want met zeuren bereik je niet, was jouw opvatting!
En juist deze eigenwijsheid maakte jou tot wie je was: een bijzonder en sterke vrouw! Deze eigenwijsheid bracht jou namelijk, na heel hard werken, je mobiliteit terug, ondanks dat je op zeer jonge leeftijd een CVA had doorgemaakt. Deze eigenwijsheid, waar iedereen over struikelde, bracht je na een intensief revalidatietraject jouw zelfstandigheid terug. Maar ook stond deze zelfde eigenwijsheid soms jezelf in de weg en ontstond daardoor wat frustratie. Wat ik overigens heel goed begreep! Je hebt mij geleerd dat zelfstandigheid niet zo vanzelfsprekend is als dat iedereen denkt. Voor behoud van zelfstandigheid moet je niet zeuren, maar gewoon heel hard werken.
Probeer je maar eens aan te kleden terwijl je aan een zijde verlamd bent. Nu zal een ruim zittend T-shirt nog wel lukken, maar probeer het eens met een bh met sluitingen aan de achterzijde…. Of probeer eens deodorant onder je oksel te doen, aan beide zijden… Of aangepaste schoenen aan te trekken, waarbij de hals tot net onder de knie zit… Om dit alles goed voor elkaar te krijgen is een enorm aanpassend vermogen nodig. Niets, wat dagelijks zoal voorbij komt, gaat meer op de normale manier. Verpleegtechnische handelingen, denk aan katheteriseren, waar menig zorgprofessional twee handen of een extra collega bij nodig heeft, deed jij gewoon zelf… met één hand. Bij alles wat je deed was aanpassing nodig. En jij had dit vermogen! Jij was heel creatief in het bedenken van oplossingen. Oplossingen waar niemand aan dacht, maar voor jou super werkte.
Als zorgprofessional wilde ik je heel graag helpen, maar jij gaf aan dat ik mijn handen op mijn rug moest houden en jou zelf moest laten tobben. Niet om het mij gemakkelijk te maken, maar juist om jou je zelfstandigheid te laten behouden. Tot het laatste moment vond ik dat lastig; ik gunde je een gemakkelijke opstart van de dag, zodat je je energie, die je nu voor ADL-zorg gebruikte, kon gebruiken om andere leuke dingen te doen. Echter was de keuze, waar jij je energie voor wilde gebruiken, niet aan mij, maar aan jouzelf. Dat is jouw regie.
Onze klik, mijn wil om van jou te leren, en vooral jouw geduld met mij, maakte onze zorgrelatie een pareltje. Gelukkig hebben we deze zorgrelatie kunnen vereeuwigen met een mooie fotoshoot. Een fotoshoot van onze handen, die uiteindelijk geleid hebben tot de voorkant van het eerste en het tweede ‘pareltjes’-boek, én zelfs al voor het ‘nog te schrijven’-boek.
Suzanne, dank voor alle wijze levenslessen!
Ik zal je gedurende de rest van mijn zorgcarrière met me mee dragen, en je vooral nooit meer vergeten!
Rust zacht
Liefs Mirjam
Een heel bijzondere vrouw! Rust zacht mooi mens, je was een sterk voorbeeld💓