Mirjam Foekema

Het ziet ernaar uit dat het gaat lukken dat mijn vijfde boek, Pareltjes uit mijn spreekkamer, op 1 oktober uitkomt! Het eerste deel wordt nu helemaal nagekeken.

In mijn spreekkamer verdwijnen de medische diagnoses vaak naar de achtergrond en komen de persoonlijke verhalen naar voren. Dit boek biedt een inkijkje in de bijzondere gesprekken die ik heb mogen voeren met prachtige, maar ook kwetsbare oudere patiënten. Verhalen die gaan over menselijkheid, veerkracht en de waarde van het moment.

Ik hoop dat deze pareltjes niet alleen raken, maar ook inspireren.

Blijf hier op de hoogte over het uitkomen van het boek.
Iedereen bedankt voor alle steun op deze bijzondere reis!

Vandaag markeer ik een bijzonder moment in mijn leven: 10 jaar als schrijver. Het is een decennium geweest van verhalen vertellen, hartverwarmende ontmoetingen, en het vastleggen van de meest waardevolle momenten van de mensen die ik in mijn spreekkamer heb ontmoet.

In deze jaren heb ik geleerd dat achter elke diagnose een uniek en waardevol persoon schuilt. Mijn schrijven is altijd gericht geweest op het benadrukken van deze menselijke kant, het belang van persoonlijk contact, en het zich gehoord en begrepen voelen.

Mijn schrijfreis begon met Roy, een zeer bijzondere persoonlijkheid uit het verzorgingshuis waar ik toen werkte. Zijn levensverhaal, hoe hij met dementie omging, en de impact die dit proces had op hem, zijn vrouw en dochter, heeft mij enorm veel inzicht gegeven. Dit heeft geleid tot mijn eerste boek, “Van persoonlijkheid naar dementie.”

Daarnaast heb ik twee andere verhalenbundels geschreven: “Pareltjes uit de ouderenzorg” en “Pareltjes vanaf de geriatrische trauma unit.” Ook heb ik een verhalenbundel samengesteld over de coronatijd, een verzameling verhalen met een lach en een traan.

Met trots kondig ik aan dat mijn vijfde boek, “Pareltjes uit mijn spreekkamer,” nu op 1 oktober zal verschijnen. Dit derde deel van mijn verhalenbundels is een verzameling van de mooiste contactmomenten uit mijn spreekkamer. Verhalen die niet alleen de medische kant belichten, maar vooral de mens achter het verhaal.

Daarnaast ben ik verheugd om de winnaar van de winactie van mijn boekenpakket bekend te maken. Gefeliciteerd aan Hanny Snoeij-Warnaar! Ik hoop dat je dochter geniet en geïnspireerd raakt van deze verzameling verhalen die mijn reis als schrijver markeren. Ik wens haar veel leesplezier!

Dank aan iedereen die mij heeft gesteund en geïnspireerd in deze reis. Op naar nog vele jaren van ontmoeten, schrijven en delen!

#Schrijven #Jubileum #Inspiratie #VanPersoonlijkheidNaarDementie #PareltjesUitDeOuderenzorg #PareltjesVanafDeGeriatrischeTraumaUnit #CoronaDagboek #PareltjesUitMijnSpreekkamer #Auteur #dementie #kwetsbareouderen #ouderenzorg #geriatrie #geriatrieverpleegkundige 

Om mijn 10-jarig jubileum als schrijver te vieren en het nieuwe jaar goed te beginnen, start ik met een speciale kortingsactie! De komende vier weken kun je iedere week een boek met korting aanschaffen, maar deze korting geldt alleen als je het boek persoonlijk bij mij bestelt. En als kers op de taart, hebben we op 14 februari een hele leuke actie gepland.

Met veel enthousiasme kondig ik de komst van mijn nieuwe boek aan: “Pareltjes uit de spreekkamer”, dat (onder voorbehoud van voldoende inhoud) op 1 oktober 2025 verschijnt. Dit boek biedt een prachtige weergave van de bijzondere gesprekken vanuit mijn eigen spreekkamer.

Laten we samen een jaar vol mooie gesprekken en inspirerende momenten tegemoet gaan!

Het uitkomen van mijn 5e boek: “Pareltjes uit de Spreekkamer” wordt iets later dan gepland! Oorspronkelijk stond de datum op 14 februari 2025 gepland, een mooie datum omdat ik dan precies 10 jaar schrijf. Maar om het boek nog completer en mooier te maken, verschuif ik de lancering naar 1 oktober 2025. (internationale ouderendag is ook een mooie dag)

Waarom? Het boek is al voor twee derde gevuld met prachtige, inspirerende verhalen, maar ik ben nog op zoek naar die laatste pareltjes. Ik wil er zeker van zijn dat elk verhaal de diepte en impact heeft die het verdient. Dus, ik neem graag de tijd om dat laatste stukje verzameling af te ronden.

Alvast bedankt voor jullie geduld! Ik kijk er enorm naar uit om mijn “pareltjes” met jullie te delen. Zo nu en dan kunnen jullie wat voorproefjes lezen. Met veel trots presenteer ik jullie vast de prachtige kaft van dit boek!

Foto gemaakt door: Richard de Heus

Tijdens de voorbereiding van mijn spreekuur stuit ik op een foto in het patiëntendossier van een patiënt die vandaag gaat komen. Qua uitstraling heb ik al een beeld van hem en de man ook al een beroep aangemeten, al kon ik er op dit moment nog geen vinger opleggen.

Bij binnenkomst in de spreekkamer blijkt deze 80-jarige meneer, een hele grote man te zijn, stevig gebouwd met een buikje. Prachtig grijs haar, een mooie lange baard en hele dikke wenkbrauwen. De pretogen met flinke lachrimpels en het blosje op de wangen achter de bril maken het plaatje echt compleet.

Er volgt een aangenaam gesprek, waarbij ook het werk wat meneer gedaan heeft ter sprake komt. Hij vertelt dat hij een kind uit een gezin van 12 is. En dat het in die tijd heel normaal was dat je snel ging werken om financieel bij te dragen om zo het gezin draaiende te houden. Als 12-jarige jongen moest hij gaan werken en begon hij als schillenjongen(boer). Dat betekende met een houten kar langs de deuren, hard roepen dat je eraan kwam, om op die manier dan emmertjes met bijvoorbeeld aardappelschillen op te halen. Deze werden dan weer gekookt en uiteindelijk gevoerd aan de varkens op de boerderij. Die houten kar was dus eigenlijk zoals de huidige groene kliko. Daarna is hij gaan werken als bijrijder op de vrachtwagen. En later als chauffeur op een oliewagen en op zeer grote vrachtwagens. Het opladen van materiaal ging toen over het algemeen zonder hulpmiddelen zoals liften en palletwagens, gewoon met eigen (in het geval van mijn patiënt met hele grote) handen en spierkracht. De laatste jaren van zijn werkzame leven heeft hij rioleringen gereinigd voor de gemeente. Kortom, altijd zwaar werk gedaan en nooit stil gezeten.

Ik vraag hem wat hij nu nog doet om zijn tijd een beetje te vullen… Hij verzekert mij ervan dat hij nog steeds tijd te kort komt! Hij staat nog steeds regelmatig met diverse kramen op de rommelmarkt, inclusief het neerzetten en opruimen van de kramen zelf. En….

(nu komt het)

… in de kerstperiode is hij nog altijd Kerstman op scholen, in lokale verzorgingshuizen en andere organisaties die hem inhuren.
Yes, ik wist het gewoon!!! Ik heb dé Kerstman in burger in mijn spreekkamer. Geef deze man een mooi rood pak aan, een kerstmuts op, een arrenslee onder zijn billen en het plaatje is echt compleet!

Aan het einde van het gesprek zeg ik: ‘Meneer R, uhhh Kerstman, ik wens u nog een fijne dag.’ Ik zie hem breedlachend mijn spreekkamer uitlopen, de gang in. Zonder om te kijken steekt hij nog even zijn hand op en zwaait nog even zoals alleen een kerstman dat doet. En ik hoor hem roepen: ‘Ho Ho Ho!’

Mijn dag kan niet meer stuk! Nu al zin in de kerst… even geduld nog, het is pas november.

#mooimens #prachtigedoelgroep #geriatrieverpleegkundige #passievoorzorg #poligeriatrie #dementie #ouderenzorg #hohoho #kerstman #schrijver #nieuwboek #pareltje #spreekuur #mooiegesprekken #auteur

Foto: geleend van het internet

Gisteren stond ik met Alex, Marcella en Peter, een deel van de redactie, op hét Dementie congres van Nursing om DementieVisie onder de aandacht te brengen bij onze collega’s.

We hebben een prachtig vakblad wat enkel en alleen gaat over het werken met mensen met dementie. DementieVisie (vroeger Denkbeeld) was bij de congres bezoekers nog vrij onbekend, ookal bestaan we al een tijdje. We hebben dit tijdens de pauzes goed onder de aandacht kunnen brengen en veel enthousiaste reactie ontvangen. Nu is het nog een fysiek tijdschrift met een online optie, wat zes keer per jaar verschijnt. Binnenkort komt daar verandering in! Later zeker meer.

Een congres als deze is ideaal om te netwerken met andere standhouders. Met Klara van Zuijdam van Touch for care, over het verbinden effect van aanraking in de zorg. En met Freya Flach en Hanneke van der Pol over zegJAbijdementie. Een eerste contact is gelegd, op naar een mooi vervolg.

Natuurlijk ook even bij gekletst met Saskia Danen-deVries van de Dementieacademie en haar workshop ‘Dementie in de wijk’ bezocht.

Ik heb naast de stand meerdere workshops en lezingen bezocht van Bert Keijzer (Euthanasie bij dementie en de complexe situaties), Gerke de Boer (Naar een sociale benadering voor mensen met dementie: moedig voorwaarts!) en Kasper Bormans (Schommelen op het ritme van mensen met dementie/resonatiemethode). Deze mensen hebben verwoording gegeven aan een visie op de zorg voor mensen met dementie welke erg dicht ligt bij zoals ik dat voel. Dank jullie wel voor jullie inspirerende verhaal! Conclusie: Ik ben echt op de goede weg, en ben daarin zeker niet de enige in!

Ik kijk uit naar een volgende DementieVisie stand op een volgend congres!

Ben je ook enthousiast geworden? Kijk hieronder eens voor een abonnement:

DementieVisie

#ikvoelmijgesteund #allesvoorgoedezorg voor #mensenmetdementie

Elk jaar organiseert de commissie Ethiek van het Franciscus een bijeenkomst waar we, in een multidisciplinair team, onder de deskundige leiding van Froukje Weidema ethische dilemma’s bespreken. Het is een bijzondere avond waar ‘domme vragen’ worden beloond en verbale uitglijders enorm worden gewaardeerd. Dit helpt om verschillende kanten van een casus te belichten, wat kan leiden tot goede oplossingen. Het is een inspirerende avond die zeker het moreel kompas van zorgverleners heeft laten wankelen.

Een oudere, verwarde man komt naar de Spoedeisende Hulp (SEH). Na een lichamelijk onderzoek blijkt hij een infectie te hebben, die we tijdens een ziekenhuisopname even zullen behandelen. Hoewel zijn eerste verwardheid hiermee lijkt opgelost, blijven de cognitieve problemen bestaan. Tijdens zijn opname leren we veel over hem. Meneer Piet, zoals we hem voorlopig noemen, is door zijn vrouw in het buitenland op een bus naar Nederland gezet. De politie heeft hem hier aangetroffen en hebben hem naar de SEH gebracht. Hij blijkt geen Nederlandse nationaliteit meer te hebben en is niet verzekerd. Er is geen sociaal netwerk in Nederland dat voor hem kan zorgen. Officiële instanties luisteren wel naar ons, maar zien ook geen mogelijkheden voor deze kwetsbare man, die inmiddels de diagnose dementie heeft gekregen.

Meneer Piet is medisch gezien klaar om het ziekenhuis te verlaten. We zoeken uitgebreid naar een passende nazorgplek, maar vinden deze niet. Meneer Piet verblijft inmiddels al drie maanden in het ziekenhuis, een plek waar je mensen met dementie liever niet wilt hebben. Iedereen verdient een thuis, ook meneer Piet. Situaties zoals die van meneer Piet zijn niet uniek. Elk jaar komen meerdere van dit soort mensen het ziekenhuis binnen. We lopen vast in wet- en regelgeving, bureaucratie en financiële dekkingen. Ondanks vele inspanningen lijkt de situatie voor meneer Piet uitzichtloos. Dit leidt tot een ethisch dilemma: ‘Is dit mijn zorg?’

We kunnen hem met een gerust hart op straat zetten, want we hebben voldaan aan onze juridische zorgplicht. Toch? Maar tegelijkertijd kunnen we deze kwetsbare man niet op straat zetten, want er ontstaat een soort gevoel van morele zorgplicht. We staan voor een ingewikkelde keuze: Bieden we hem onderdak dmv een ziekenhuisbed en zorg? Of zetten we hem op straat? Tijdens deze avond bleek dat de keuze niet zomaar te maken was.

Wat doet mijn moreel kompas na het horen van dit grote dilemma? De details en onze gedachten over de casus van Meneer Piet hebben mijn moreel kompas zeker aan het wankelen gebracht. Ik heb het laten gebeuren en ben verbaasd over wat mensen elkaar kunnen aandoen. Ik ben blij met mijn persoonlijke kompas! Het ging niet akkoord met het vinkje van ‘voldaan aan een juridische zorgplicht’. Misschien hecht ik ook meer waarde aan de gevoelsmatige morele zorgplicht voor kwetsbare mensen zoals Meneer Piet.

Uiteindelijk is er een keus gemaakt. Er volgt een repatriëring onder medische begeleiding naar echtgenote in het buitenland.

Hoe je een casus ook benadert, soms blijven er gevoelsmatig alleen maar slechte keuzes over. Wat je ook doet, het zal geen bevredigend gevoel geven. Het gevoel dat je geen goede zorg hebt geleverd, blijft knagen. Wat doen we met zorgverleners die hierdoor morele stress ervaren, omdat zij niet de zorg hebben kunnen leveren die zij graag wilden? Ondanks dat zij naar eer en geweten hebben geprobeerd de best mogelijke zorg te bieden voor deze man, gaf geen enkele keuze hen het gevoel dat ze echt goede zorg hadden geleverd.

Mijn persoonlijke mening? Ik ben super trots op deze groep collega’s. Collega’s uit verschillende disciplines als de afdeling geriatrie hebben intensief samengewerkt om het beste te doen voor meneer Piet. Ze durfden ‘buiten de lijntjes’ te kleuren en te zoeken naar ‘out-of-the-box oplossingen’ voor een kwetsbare patiëntengroep met complexe problemen op verschillende gebieden. Zij hebben hun zorghart absoluut op de juiste plek!

Dank aan Pieterjan Bougie,  Rene Luijtens, Stefan Haensel, Suzanne Boon en Ruben Zwijnenburg  voor de inspirerende avond!

Mensen die mij een beetje kennen, weten dat ik heel blij word van ontmoetingen met mooie mensen. Gelukkig werk ik in de zorg en ontmoet ik dagelijks prachtige mensen, vaak mensen met dementie en hun naasten.
Ik word ook heel blij van sprekers die hun visie met veel passie delen. Visies die mij aanzetten tot nadenken en stimuleren om mijn hart te volgen.

Is het echt mogelijk om de visie van Teun Toebes over de zorg voor mensen met dementie binnen ons ziekenhuis te integreren? Kunnen we deze specifieke groep mensen ook in ons ziekenhuis mens laten zijn? Misschien zelfs breder, zodat alle ouderen in het Franciscus mens mogen zijn?

Gisteravond waren Teun en filmmaker Jonathan de Jong in het Franciscus om hun documentaire ‘HumanForever’ te laten zien en daarna met ons in gesprek te gaan.

Wat een prachtige documentaire! Liefdevol, gepassioneerd, verdrietig en soms toch schokkend. Eigenlijk heb ik emoties vanuit alle kanten ervaren.

Al jaren zeg ik dat de kwaliteit van leven iets belangrijker is dan de kwaliteit van zorg. En dat de sleutel daarvoor misschien wel ligt in het oprecht contact maken met mensen. De mens achter de patiënt, de mens achter het dossier zien. Ik ben ervan overtuigd dat als deze mensen zich in ons ziekenhuis mens mogen voelen, het herstel van de opnamereden ook positief beïnvloed zal worden.

Door het goede gesprek (PZP?) te voeren, kunnen we achterhalen wat deze mensen willen. En samen te kijken wat er belangrijk is: Is dit echt de medische kant of is dit gehoord en gezien worden met behoud van eigen regie? Dit gesprek kan zeker ook met mensen met dementie gevoerd worden, daar ben ik van overtuigd! Je moet wel bereid zijn te investeren in deze relatie en willen begrijpen wat zij willen vanuit hun perspectief en niet vanuit ons referentiekader van wat wij goede zorg voor hen vinden. Uiteindelijk kunnen er gezamenlijk, d.m.v. samen beslissen, goede keuzes gemaakt worden.

Gisteravond voelde ik mij gesteund door Teun en Jonathan met hun verhaal. En het was zeker goed om te zien dat er binnen het ziekenhuis veel meer collega’s zijn die mensen met dementie een warm hart toedragen.

Lieve Teun en Jonathan, dank voor jullie aanwezigheid. Jullie hebben een groep collega’s van ons ziekenhuis geïnspireerd om anders naar de zorg voor mensen met dementie te kijken, misschien wel naar ouderen in het algemeen. Zij nemen dit mee naar de afdelingen en hopelijk werkt dit als een olievlek onder de rest van onze collega’s, zodat we echt wat kunnen veranderen.

Mijn vader heeft mij geleerd: Verbeter de wereld, begin bij jezelf!
Wat doe ik dan morgen na deze prachtige avond dan anders?
Daar waar het mogelijk is, zal ik mijn witte uniformjas uitlaten, zodat mensen een gesprek aangaan met de mens achter deze hulpverlener.