mirjamfoekema

Vandaag ben ik op bezoek geweest bij de fotostudio van mijn collega én fotograaf Monique van Leent. Waarvoor? En het resultaat? Dat volgt later. Voor meer informatie over Monique kijk dan even op haar website www.moosfotografie.nl of op haar sociale media Instagram/Facebook.

Wereld Alzheimerdag, 21 september, is een dag om wereldwijd aandacht te vragen voor de ziekte van Alzheimer en maar eigenlijk ook alle andere vormen dementie.

Een gemiddeld persoon heeft geen idee wat dementie precies is. En wat voor invloed deze ziekte heeft op de mensen die zelf dementie krijgen. En geen idee wat voor gevolgen heeft voor de mensen die dicht om hen heen staan.

Met dit in het achterhoofd schreef ik ruim vijf jaar geleden mijn eerste boek ‘Van persoonlijkheid naar dementie’
‘Roy is een vrolijke levenslustige man die een buitengewoon leven heeft. Zijn gezin merkt langzaam dat er iets niet klopt maar weet niet wat. Zijn gedrag verandert en zijn gezin maakt zich zorgen. Roy wordt langzaam dement en zijn gezin gaat er aan ten onder. De dementie blijft zich ontwikkelen en Roy kan steeds minder voor zichzelf zorgen. De lijdensweg die Roy ondergaat wordt zowel vanuit Roy als vanuit zijn gezin als vanuit de verzorging belicht.’
Dit emotionele en confronterende verhaal is waar gebeurd en aangevuld met gebeurtenissen uit de praktijk. Er wordt een duidelijk beeld geschetst wat frontotemporale dementie met de persoon en zijn familie doet.

Op dit moment zijn er in Nederland 290.000 mensen met een vorm van dementie. De verwachting is dat dat er in 2050 ruim 620.000 zullen zijn. In Nederland komen er ieder uur vijf mensen met dementie bij. Mensen die langzaam maar zeker hun eigen regie verliezen en alle hulp en ondersteuning van anderen nodig zullen hebben.

Een dag in het jaar vragen we aandacht voor mensen zoals Roy, vooral begrip voor hun situatie (en hun gedrag). Maar zeker ook respect, heel veel respect, voor naasten die tot het bittere einde voor hun geliefde met dementie blijven zorgen.

#wad #dementie #passievoorzorg #geriatrie#ouderzorg #respectvoormantelzorgers#trots #boek #schrijver #begrip

Door Veronique Janssen

In Achter het boek interview ik een schrijver over zijn of haar boek aan de hand van vijf korte vragen. Het interview is bedoeld als verdieping op de recensie van een boek. Deze Achter het boek staat in het teken van Pareltjes van de Geriatrische Trauma Unit van Mirjam Foekema.

Hoe kwam je op het idee om deze verhalenbundel te schrijven? Wat inspireerde je? 

Al jaren was ik op zoek naar hoe ik mijn nieuwe, vaak nog jonge collega’s, duidelijk kon maken hoe mooi ons vak is. Met mijn directe collega’s kan ik de verhalen mondeling delen, maar daarin bereik ik steeds de andere groep en niet de potentiële nieuwe collega’s, die voor de ouderenzorg/geriatrie gaan kiezen. Vloggen, wat een bijzonder mooi beeld zou geven, is hierbij geen optie omdat de mooiste verhalen ontstaan in het momentum van zorgverlening als actie-reactie tussen mij en de bewoner/patiënt. Het is geen script wat je doorloopt.
Door deze persoonlijke verhalen op te schrijven en te bundelen tot een verhalenbundel zijn ze beschikbaar voor iedereen die interesse heeft in de (ouderen)zorg. Daarmee bereik ik ook mensen buiten de zorgverlening; denk hierbij aan een familielid of andere betrokkenen.

Al vanaf mijn 18^e ben ik gefascineerd en geïnspireerd door de groep kwetsbare ouderen; zowel in een verpleeghuis als in een ziekenhuis.
Ze hebben veel levenservaring, waardoor ze prachtige verhalen hebben en boeiend kunnen vertellen over de positieve en negatieve dingen in hun leven. Dingen die ze door de jaren heen meegemaakt en geleerd hebben, strategieën die zij in de loop van hun leven ontwikkeld hebben om met dingen om te (kunnen) gaan.  Ze kunnen vertellen wat hen nu bezighoudt en wat voor hen belangrijk is. Kortom, mensen met een schat aan levenservaring, kennis en strategieën. Iets waar niet alleen ik, maar menigeen nog wat van kan leren.

Lijkt de hoofdpersoon uit ‘Pareltjes van de Geriatrische Trauma Unit’ op jou? Waarom wel of waarom niet?

Alle verhalen zijn ontstaan door situaties die zich voordoen in de zorgrelatie, een relatie die ik zelf aan ga met mijn patiënten. Daardoor ben ik een van de hoofdpersonen. En ja, in het boek ben ik absoluut helemaal mijzelf! Als het goed is proef je uit mijn boek mijn persoonlijke visie op zorg verlenen aan deze kwetsbare doelgroep. Op basis van diep respect probeer ik, door gebruik te maken van passende humor en persoonlijke aandacht, aan te sluiten op de denk- en belevingswereld van deze patiënten om zo mijn zorgverlening invulling te geven.

Wat vond je leuk aan het schrijven van de verhalen in deze bundel? En wat niet?

Wat vond ik leuk? De verhalen opschrijven is eigenlijk een stukje nagenieten en het herbeleven van de sfeer van zo’n gesprekje. Maar ook het ontdekken en het waarderen van wat er daadwerkelijk gebeurt. Denk dan aan het investeren in écht contact maken, wat leidt naar openstelling van een patiënt. Hierdoor volgt dan vaak een diepgaand gesprek (waarvan ik soms slechts een deel op papier zet), zodat je als zorgprofessional meegenomen wordt in de denk- en belevingswereld van deze specifieke oudere.

De officiële zijde, namelijk het schriftelijk toestemming vragen, vind ik echt een mindere kant. Ik weet dat het noodzakelijk, maar diep van binnen heerst er altijd de angst dat dit dan de mooie ervaring nadelig zal beïnvloeden. Het is echter een onterechte weerstand gebleken.

Kun je iets meer vertellen over het schrijfproces van dit boek? 

Het schrijfproces is eigenlijk voor mij net zo mooi als het eindresultaat!

De verhalen ontstaan in eerste instantie door het intensief contact maken met de patiënten. Oprecht aandacht geven aan een kwetsbare oudere patiënt. Door het, door mij vaak luchtig en positief beschreven verhaal, weer te delen met deze patiënt en toestemming te vragen om het te mogen gebruiken, ontstaan er weer nieuwe mooie momenten waarbij vaak eigen dromen en wensen tevoorschijn komen. Eigenlijk een kettingreactie met wederom mooie verhalen. Verhalen die voor patiënten de kern van het leven weergeven.
Ik vind het geweldig om te zien dat mijn schrijfproces deze wending geeft aan het persoonlijke contact tussen mij en de patiënt.

Wat wil je de lezers nog meegeven over dit boek? 

De ouderenzorg/geriatrie heeft een saai en stoffig imago en is daarmee niet zo aantrekkelijk voor jonge potentiële collega’s. Maar zoals je zult merken tijdens het lezen van dit boek is het werken in de ouderenzorg/geriatrie verre van saai en stoffig.

Bedankt Mirjam Foekema voor de uitgebreide antwoorden.

Veronique’s boekenhoekje

Iedereen kan op een gegeven moment geconfronteerd worden met ziekte van jezelf of van een naaste. Vanuit Franciscus proberen zij zo goed mogelijk iedere patiënt met zijn of haar naasten te begeleiden en ondersteunen. Dit leest u in deze editie van het magazine SAMEN.

Supertrots dat ook mijn boek hierin vermeld staat als ‘Boekentip’.  (THX Nick!)

En als klap op de vuurpijl wordt mijn boek verloot onder de winnende inzendingen  van de Sudoku puzzel.

Wil je de gehele editie lezen klik dan op deze link: Samen

Ik las Pareltjes van de Geriatrische Trauma Unit van Mirjam Foekema. Een boek vol kwetsbare verhalen over het werk in de ouderenzorg in een ziekenhuissetting. Ik vertel je er graag meer over. Lees je mee?

Mijn mening

‘Pareltjes van de Geriatrische Trauma Unit’ heeft een interessante cover. Het is een opvallende, maar vooral kwetsbare keuze. Hij past heel goed bij de bundel. Het voorwoord is goed.

Mirjam Foekema deelt ervaringen uit haar eigen werkveld. Het is zo persoonlijk en kwetsbaar. Sommige verhalen zijn emotioneel en zullen je raken. Andere verhalen toveren een lach op je gezicht. De humor van Mirjam Foekema is geweldig.

De verhalen in de bundel zijn kort en het zijn verhalen zonder zijpaadjes en onnodige details. Het is echt less is more. Ik vond dit prettig lezen. Je weet precies waar je aan toe bent. Aan de opmaak moest ik even wennen. Het is geschreven in het lettertype Arial en dat zie je niet vaak.

Deze bundel is een mooie manier om een inkijkje te krijgen in de zorg. Het laat de menselijke kant zien van zorgverlening. Daarnaast is er aandacht voor dementie en de manier waarop Mirjam en haar collega’s hiermee omgaan is bewonderingswaardig. Lees deze bundel als je in de zorg werkt of studeert. Het is zoveel meer dan een verhalenbundel vol ervaringen.

Pareltjes van de Geriatrische Trauma Unit is meer dan een bundel vol ervaringen.

Het laat de menselijke kant van zorgverlening zien.

https://www.veroniquesboekenhoekje.nl

Als je een nieuw boek over het wel en wee op een ziekenhuis afdeling uitbrengt en dan de voorzitter van de raad van bestuur vraagt om het voorwoord te schrijven…
Dan kom je automatisch ook bij buro communicatie (THX Jasja!) van het ziekenhuis uit. Al snel is de vraag gerezen: ‘Wil je een journalist van het AD te woord staan?’ Dat is wel hele mooi publiciteit voor de ouderzorg in het ziekenhuis! Natuurlijk doe ik dat.

Na een leuk interview heeft Cock Rijneveen (Journalist) er een prachtig verhaal van gemaakt. Ik vond hem eerst in het regionale deel (Voorne-Putten) van de fysieke krant van het AD. Later bleek hij ook in het regionale deel (Rotterdam) te zijn geplaatst. Van diverse kanten komen reactie. De  ene helft over het artikel zelf de andere helft over de prachtige bijgevoegde foto (Frank de Roo, fotograaf AD)

Van de uitgave in de fysieke krant wist ik. Maar ook superleuk om hem vervolgens online te zien komen. 

Superleuk extraatje  bij het uitgeven van mijn boek.

Vandaag was ik te gast bij het ‘open huis’ van de ontmoetingskerk in Dordrecht. Het bleek te gaan om een tweewekelijkse koffieochtend voor ouderen, bij navraag bijna allemaal mensen tussen de 70 en 96 jaar. Ze hadden mij gevraagd om iets te komen vertellen over de ouderenzorg. Een ochtend waarop ik ouderen ga vertellen waarom juist zij, absoluut de leukste doelgroep zijn om mee te werken… best lastig dacht ik. Al snel verdween die gedachte. Ik vertel tenslotte mijn passie aan mijn passie, nou dat moet niet zo moeilijk zijn!

Ik heb hen meegenomen door mijn zorgcarrière heen door middel van de verhalen uit mijn pareltjes boeken (Pareltjes uit de ouderenzorg en Pareltjes van de Geriatrische Trauma Unit). Dus vanaf het moment dat mijn sprookje begon… als 17-jarig zeer verlegen meisje zonder enige ervaring in het verzorgen van anderen. Tot aan de recente verhalen vanuit het ziekenhuis. Van kwaliteit van leven naar goede medische zorg. Van ondeugende grapjes die ik heb uitgehaald, maar ook grapjes die ik moest incasseren. Onderwerpen die belangrijk zijn, maar ook dingen die gewoon leuk zijn om te vertellen.

Eigenlijk allemaal met een doel om hen te laten zien dat er iemand is die zich hard maakt voor goede op hen persoonlijk afgestemde zorg. Om nieuwe jonge collega’s enthousiast te maken voor de ouderzorg. De ouderzorg heeft een saai en stoffig imago, maar ouderen zijn alles behalve saai en stoffig. Dit vinden zij zelf overigens ook! Ze zijn vooral heel mooi en boeiend.

En goede zorg begin met oprecht aandacht voor hen, het echt contact maken met hen en het samen plezier maken.

Na met diverse mensen tussendoor gesproken te hebben, denk ik dat zij misschien juist wel dé oplossing van de toekomst van de ouderenzorg zijn! Misschien moeten we eens meer met hen praten. Ze hebben hier echt hele goede ideeën.

Een bezoekster vertelde dat een hofje, waarbij ouderen allemaal een beetje bij elkaar in buurt wonen, zo gek nog niet is. ‘Ik vind strijken leuk, de buurvrouw misschien niet. Dan brengt ze haar strijk bij. Misschien wil zij dan een keertje mijn ramen lappen.’ Een andere bezoekster gaf eigenlijk hetzelfde idee met een soortgelijk voorbeeld: ‘Mijn buurman kan misschien mijn tuintje bijhouden, dan kan ik misschien een maaltje extra koken.’ Naast dat ik het een geweldig idee vond, zie ik het ook helemaal voor mij. Met haar pannetje gevuld met een prakkie door de voortuin naar de buurman… Een gedeelde conclusie was wel dat wonen in zo’n hofje ook goed was tegen eenzaamheid, je waait dan gemakkelijker even aan voor een praatje. En als er wat is is er altijd wel iemand die kan helpen.

Zó kunnen ouderen dus langer thuis blijven wonen!

Lieve mensen van het Open Huis,
Dank voor jullie gastvrijheid, jullie luisterend oor en jullie mooie verhalen.
Dank voor jullie geschenk, jullie lieve woorden en jullie voor mij zeer waardevol applaus!