Beslissingen nemen doe ik wel overwogen. Zeker als het gaat om grote beslissingen die dagelijks veel effect zullen hebben.Zo is het een hele bewuste keuze om te stoppen met de directe zorg aan het bed. Maar dan is het de laatste dag op de verpleegafdeling…
Voor de allerlaatste keer een verpleegkundig pak (uniform) halen… slik!
Nog een laatste keer patiënten wassen op bed…
Een laatste keer patiënten mobiliseren met de fysio (lees: met veel fysieke ondersteuning iemand uit bed halen)
Een laatste keer een patiënt op het toilet helpen…
Een laatste keer patiënten met ontslag sturen…
Een laatste keer visite lopen met de zaalarts…
Gelukkig kan ik afsluiten met een ECHTE GTU-dag!
Grote drukte…
Veel hectiek…
Van alles tegelijk…
En altijd als ik werk toch weer gekke dingen…
(Die we dan ook geprobeerd hebben op te lossen)!
Maar natuurlijk ook veel plezier, mooie gesprekken en lichtpuntjes met patiënten en collega’s!
Het is geen echt afscheid want ik blijf in het ziekenhuis werken en er zal nog steeds regelmatig contact zijn met deze groep collega’s. Maar toch is straks de relatie anders. Ik merk dat ik afscheid nemen van dit deel van mijn vak, deze periode en van deze collega’s best lastig vind. Ik stop niet omdat ik het niet meer leuk vind of niet naar mijn zin heb, de werkzaamheden zijn fysiek gewoon te zwaar.
En dan ineens de twijfel of dit wel de juiste keuze is… Gelukkig weet ik dat na een dag zoals deze, je vanavond na 19.00 uur niet zoveel meer aan mij moet vragen, dan ben ik namelijk op.
Naar mate de dag naar het einde loopt merk ik dat de spanning voor het gedag-zeggen een beetje oploopt. Ik heb het er warm van! Gelukkig weten mijn collega’s er wel raad mee. En nat pak (met HEEL koud water) kon dan ook niet achter blijven. THX meiden!!
Ik ga jullie allemaal toch echt heel erg missen!
Tot in de wandelgangen lieve collega’s van CHI2!
