Gisterenavond had ik een inspirerend gesprek met een collega-schrijver Karin Willemsen. Beiden komen we uit verschillende hoeken van Nederland en hebben wat centraal (of elkaar in het midden ontmoet) gesproken. We zijn op verschillende manieren de wereld van dementie binnengestapt. Wat ons bindt? Onze gedeelde passie om de zorg voor mensen met dementie te verbeteren.
Waar blijven de succesmomenten uit de zorg, die kleine lichtpuntjes die hoop en motivatie geven? In 15 jaar zijn we van ‘zorg op maat’ naar ‘waardegedreven zorg’ gegaan. Soms voelt dat als slechts een naamverandering. De zorg staat bol van de mooie momenten maar blijft vaak onderbelicht. Ik wil echt verder kijken.
Mijn missie met mijn schrijven is om juist die momenten van positiviteit en vooruitgang wereldkundig te maken. Negativiteit heeft zeker bestaansrecht, maar ik voel me meer geroepen om de positieve kant te belichten. De reden waarom ik persoonlijk de zorg in ben gegaan, de persoonlijke echte contactmomenten. Hopelijk wekt dit de nieuwsgierigheid van potentiële nieuwe collega’s in de zorg.
Tijdens dit gesprek viel het kwartje. Ik heb mijn plannen voor een boek over agressie in de zorg – hoe belangrijk ook – even geparkeerd. Het lukte maar niet om daar ook maar iets van op papier te zetten. Soms is het wat het is. Het past gewoon niet in hoe ik nu kijk en wil schrijven. Het is een project misschien voor later, op een ander moment. Voor nu wil ik tijd en energie steken in het vinden en delen van die verhalen die hoop en inspiratie bieden.
En dan te bedenken dat inspiratie vaak ‘s nachts, na zo’n gesprek, komt. Op dat moment maakt mijn creatieve hersenhelft overuren! Wat losse gedachten opschrijven in het holst van de nacht kan echt wonderen doen. Vanmorgen weer teruggekeken en… het was verrassend zinnig en bruikbaar! Fijn zo’n Brein!
