Gisteravond gaf Dr. Paul van Tongeren, denker des vaderlands (2021-2023), een presentatie in het Franciscus. Het thema was: ‘Tot op heden lijdt de zieke meer door hoe hij denkt over zijn ziekte, dan door de ziekte zelf.’
Ondanks opmerkingen als ‘Inspirerende avond vol inzichten’ en ‘Gezonde dosis filosofische prikkels’, wist ik niet precies wat ik kon verwachten. Maar ik ben nieuwsgierig en sta open voor alles, dus kom maar op!
Vaak denk ik diep na als ik mijn boeken schrijf. Hoe verwoord ik mijn gedachten? Hoe zet ik mijn gevoel op papier? En hoe doe ik dit zo dat anderen het begrijpen en er iets aan hebben? Zelfs als het alleen maar waardering is voor de schoonheid die ik zie.
Het is niet zo zwart-wit als ik het nu schets en geen van beide is fout.
Maar na de uitleg van gisterenavond denk ik dat de zorg in het ziekenhuis vooral gebaseerd is op feitelijke aspecten. Een diagnose stellen op basis van onderzoeksresultaten. We richten ons op de ziekte en hebben daarvoor EBP-behandelingen en richtlijnen gemaakt, die weer vastliggen in protocollen. Er is weinig ruimte (ook in tijd) om aandacht te besteden aan het betekenis aspect van de ziekte. Ik begrijp dit wel, want in het ziekenhuis hebben we een doel: patiënten behandelen, het liefst genezen en de opname zo kort mogelijk laten duren. Om dit te realiseren heb je structuren en strakke plannen nodig.
In de VVT-sector (Verzorging, Verpleging en Thuiszorg) ben ik meer gewend te kijken naar de kwaliteit van leven van de bewoners. Eigenlijk lijkt de wereld hier omgedraaid. Daar wordt continu betekenis gegeven aan de feitelijke aspecten. Bewoners geven een waardeoordeel aan de betekenis van de feiten. Een feit is dat de diagnose door de dokter is gesteld. Vervolgens kijken we naar wat belangrijk en minder belangrijk is. Dan kom je automatisch in de Advance Care Planning (ACP) gesprekken op verpleegkundig niveau. Wat wil een bewoner nog wel en wat niet meer?
Is dit dan de diepere achtergrond achter het verschil tussen Care (VVT) en Cure (ZH) waar ik eerder een artikel over heb geschreven?
De conclusie blijft hetzelfde: Hoe mooi zou het zijn als we in onze verpleegkundige zorg in het ziekenhuis iets meer ‘Care’ kunnen toevoegen, en in de VVT iets meer ‘Cure’?
Deze bijeenkomst heeft mijn denken weer aangezet!
Het is een feit dat ik steeds meer gesigneerde boeken in mijn boekenkast heb staan, en een gesigneerde versie van Dr. van Tongeren mocht natuurlijk niet ontbreken. Al deze boeken hebben voor mij een bijzondere betekenis, vaak verbonden aan mooie, leerzame bijeenkomsten of lezingen zoals deze.
Dank aan Dr van Tongeren en de organisatie van deze mooie inspirerende bijeenkomst vanuit het Franciscus.
Ondanks opmerkingen als ‘Inspirerende avond vol inzichten’ en ‘Gezonde dosis filosofische prikkels’, wist ik niet precies wat ik kon verwachten. Maar ik ben nieuwsgierig en sta open voor alles, dus kom maar op!
Vaak denk ik diep na als ik mijn boeken schrijf. Hoe verwoord ik mijn gedachten? Hoe zet ik mijn gevoel op papier? En hoe doe ik dit zo dat anderen het begrijpen en er iets aan hebben? Zelfs als het alleen maar waardering is voor de schoonheid die ik zie.
Het is niet zo zwart-wit als ik het nu schets en geen van beide is fout.
Maar na de uitleg van gisterenavond denk ik dat de zorg in het ziekenhuis vooral gebaseerd is op feitelijke aspecten. Een diagnose stellen op basis van onderzoeksresultaten. We richten ons op de ziekte en hebben daarvoor EBP-behandelingen en richtlijnen gemaakt, die weer vastliggen in protocollen. Er is weinig ruimte (ook in tijd) om aandacht te besteden aan het betekenis aspect van de ziekte. Ik begrijp dit wel, want in het ziekenhuis hebben we een doel: patiënten behandelen, het liefst genezen en de opname zo kort mogelijk laten duren. Om dit te realiseren heb je structuren en strakke plannen nodig.
In de VVT-sector (Verzorging, Verpleging en Thuiszorg) ben ik meer gewend te kijken naar de kwaliteit van leven van de bewoners. Eigenlijk lijkt de wereld hier omgedraaid. Daar wordt continu betekenis gegeven aan de feitelijke aspecten. Bewoners geven een waardeoordeel aan de betekenis van de feiten. Een feit is dat de diagnose door de dokter is gesteld. Vervolgens kijken we naar wat belangrijk en minder belangrijk is. Dan kom je automatisch in de Advance Care Planning (ACP) gesprekken op verpleegkundig niveau. Wat wil een bewoner nog wel en wat niet meer?
Is dit dan de diepere achtergrond achter het verschil tussen Care (VVT) en Cure (ZH) waar ik eerder een artikel over heb geschreven?
De conclusie blijft hetzelfde: Hoe mooi zou het zijn als we in onze verpleegkundige zorg in het ziekenhuis iets meer ‘Care’ kunnen toevoegen, en in de VVT iets meer ‘Cure’?
Deze bijeenkomst heeft mijn denken weer aangezet!
Het is een feit dat ik steeds meer gesigneerde boeken in mijn boekenkast heb staan, en een gesigneerde versie van Dr. van Tongeren mocht natuurlijk niet ontbreken. Al deze boeken hebben voor mij een bijzondere betekenis, vaak verbonden aan mooie, leerzame bijeenkomsten of lezingen zoals deze.